Po I rozbiorze Polski w 1772 r. władze austriackie zastały obszar zacofany pod względem komunikacyjnym. Za priorytet uznano budowę dróg, które w tamtym czasie stanowiły podstawę komunikacji. Budowę nowej infrastruktury drogowej, poprzedziły szczegółowe pomiary wojskowych geodetów i kartografów pod kierunkiem Fridricha von Miega, których efektem stały się szczegółowe mapy dawnych południowych kresów Rzeczypospolitej. Na odcinku wschód-zachód przez tereny Galicji poprowadzono nowy trakt komunikacyjny nazwany później popularnie „cesarką”. Nowa droga łączyła galicyjską stolicę – Lwów ze stolicą cesarstwa – Wiedniem. Trakt ten w całości gotowy był w 1785 r. Przez teren Kóz „cesarka” biegnie na odcinku 5 km i nosi nazwy ul. Bielskiej i Krakowskiej. Jest to najstarszy odcinek traktu środkowo galicyjskiego, ukończony w 1781 r., łączący Białą, poprzez Kęty, Andrychów, Wadowice, Myślenice i Gdów aż do Bochni. Była to pierwsza tego typu droga na ziemiach polskich, której budowę nadzorował austriacki inżynier Johann Gross. Droga ta miała szerokość ok. 5 m oraz pobocza do 2 m i była utwardzona na głębokości 0,5 m czterema warstwami ubitego tłucznia bądź żwiru. Na długich odcinkach gdzie tylko to możliwe trakt obsadzano gęsto po obu stronach drzewami. Rozłożyste korony dębów bądź lip dawały cień w słoneczne i upalne dni. Powstanie „cesarki” znacznie ożywiło pod względem gospodarczym ziemię galicyjską. W samych tylko Kozach przy cesarce powstały aż trzy duże murowane karczmy.