Źródła historyczne mówią o licznych stawach, jakie w XVII bądź XVIII w. występowały na terenie Kóz. Oprócz funkcji hodowlanych, stawy w tamtych czasach miały znaczenie przemysłowe, dawały energię. Spiętrzona woda, czy to potoku górskiego, czy sztucznego zbiornika wodnego mogła napędzać koło młyńskie. W szczytowym okresie na terenie Kóz pracowało sześć młynów wodnych. Oprócz produkcji mąki, młyny wodne napędzały także tartaki - koło młyńskie napędzane energią wody poruszało system pił do tarcia drewna. W Dolnych Kozach u zbiegu potoków Pisarzówki i Kozówki zachowały się resztki grobli pod dwóch młynach zbożowy, napędzanych siłą wody. Młyny te znajdowały się w bliskiej odległości i funkcjonowały w gospodarstwach pod numerami 101 i 152. Oba istniały już w XVIII wieku i działały: pierwszy do 1942 a drugi do 1937 roku. Młyn w gospodarstwie nr 101 należał do rodzin: Sztafów, Lasków, Czerpaków, Handzlików, Zuberów i Olmów. Młyn pod nr 152 prowadziły kolejno rodziny: Durajczyków, Olmów, Fusków, Nyczów i Barabaszów. Młynarz w polskiej kulturze ludowej należał do niezwyczajnych przedstawicieli stanu chłopskiego, zaraz obok kowala czy cieśli. Zazwyczaj byli oni majętniejsi od pozostałych gospodarzy we wsi, a w ich wyjątkowym i niepowtarzalnym zajęciu upatrywano wręcz cech sakralnych. Dom nr 101 gdzie działał jeden z dwóch młynów w Dolnych Kozach należy do przykładów coraz rzadziej spotykanej lokalnej architektury ludowej.